جالب ترین چیز در مورد این ستون ها این است که آن ها اغلب توخالی هستند و با شن و ماسه پر شده اند. آن ها یک پایه محکم ندارند یا به سنگ بستر متصل نشده اند. در عوض درون شن و ماسه های اطراف فرو رفته اند مثل اینکه کسی آن ها را با چکش در زمین کوبیده است. سنگ ها از زمان باستان شناخته شده اند اما اولین بار توسط جامعه علمی در سال 1828 ثبت شدند. از آن زمان  ده ها تئوری سعی کرده شکل گیری آن ها را توضیح دهد که از رشد مرجان ها تا صخره های فوران کننده ائوسن تا تحجر سنگ های آهکی را در برمی گیرد.

جالب ترین چیز در مورد این ستون ها این است که آن ها اغلب توخالی هستند

 
یکی از محتمل ترین توضیحات از برادران زمین شناس بلغاری «Peter» و «Stefan Bonchev Gochev» می آید. این برادران معتقدند که ستون ها به دوره سنوزوئیک بازمی گردند، حدود 50 میلیون سال پیش، زمانی که بیشتر اروپای شرقی با اقیانوس پوشیده شده بود. رسوبات و لجن ها در بستر دریا ته نشین شدند و تبدیل به سنگ آهک فشرده شدند.
 
مدتی بعد گازهای متان از رسوبات باستانی شروع به تراوش از بستر دریا کرد. از آنجا که گازهای تحت فشار به دنبال راهی برای بیرون و بالا آمدن از لایه های سنگ آهکی بودند، سنگ ها را به لوله های بلند توخالی تبدیل می کردند. میلیون ها سال بعد از عقب نشینی دریا، فرسایش لایه های سنگ آهکی باعث باقی ماندن ستون های بلندی شد که داخل زمین گیر کرده اند. نظریه نشت گاز همه چیز را توضیح نمی دهد اما در حال حاضر بهترین نظریه برای ماست.

ستون های جنگل سنگ درون ماسه های اطراف فرو رفته اند مثل اینکه کسی آن ها را در زمین کوبیده است

 جنگل سنگی به عنوان یک لندمارک طبیعی در اواخر دهه 1930 تصویب شد و در سال 2011 نامزد سایت میراث جهانی یونسکو شد اما هنوز هم به طور قطعی آن را به دست نیاورده است.